ناجی شماره 10 افغان
مخاطب ۲۴، در شبی پرهیجان در کلن، نام ندیم امیری بیش از همه بر زبان‌ها جاری شد. بازیکنی که سال‌ها صبورانه در انتظار لحظه‌ای بزرگ بود، سرانجام در دقیقه ۶۹ با اولین گل ملی‌اش ورق بازی را برگرداند و تیم ملی آلمان را از بحران نجات داد. لحظه‌ای که کاپیتان جاشوا کیمیش نیز نتوانست احساساتش را پنهان کند و امیری را با غرور به هوا بلند کرد.
ندیم پس از بازی گفت: ما در حال حاضر دوران سختی را پشت سر می‌گذاریم و تیم‌هایی که با ما رو‌به‌رو می‌شوند، انگیزه مضاعفی پیدا میکنند. ایرلند شمالی خوب بازی کرد، اما ما محکم ایستادیم. مهمترین چیز این است که ما پیروز شدیم. تماشاگران که در نیمه اول را با سوت‌های اعتراض علیه تیم ملی آلمان گذرانده بودند، در پایان ایستاده برای ناگلزمن و شاگردانش دست زدند. حالا آلمان می‌داند که در مسیر جام جهانی، می‌تواند بیش از پیش بر توانایی‌های ندیم حساب باز کند.
در ورای این پیروزی ورزشی، داستان دیگری وجود دارد؛ داستانی که در میان مهاجران افغان بازتابی گسترده یافته است.ندیم امیری فرزند خانواده‌ای است که در دهه ۱۹۸۰ به آلمان پناه بردند. حالا پسرشان، با پیراهن شماره ۱۰ آلمان، در صحنه‌ای جهانی می‌درخشد. برای بسیاری از افغان‌ها، دیدن او در قامت ناجی مانشافت، چیزی فراتر از فوتبال است: نمادی از امکان تغییر، امید و پیشرفتی که با کار و تلاش به دست می‌آید.
شب گذشته در شبکه‌های اجتماعی افغان‌ها، صد‌ها پیام منتشر شد؛ برخی نوشتند «امیری نشان داد افغان بودن یعنی جنگیدن»، برخی دیگر او را الگویی برای نسل جوان دانستند که در برابر سختی‌ها تسلیم نمی‌شوند. ندیم امیری، نه‌تنها آلمان را نجات داد که روحیه جامعه‌ای را تقویت کرد که سال‌ها با بحران مهاجرت دست و پنجه نرم می‌کند، شاید این بازی نقطه عطفی در فوتبال او باشد، اما برای بسیاری از افغان‌ها، نقطه عطفی در رویاپردازی و باور به آینده‌ای روشن‌تر است.
