چرا پرسپولیس تاج و تخت را به استقلال واگذار کرد؟
به گزارش مخاطب۲۴ ـ اگرچه مدتی از پایان لیگ برتر بیست و یکم می‌گذرد و پرسپولیسی‌ها با فعالیت نقل و انتقالاتی تیمشان سرگرم هستند، اما سایه قهرمانی رقیب همچنان روی سرشان سنگینی می‌کند. آن‌ها که ۵ دوره با برانکو، کالدرون و گل‌محمدی قهرمان ایران شدند، حالا به‌عنوان نایب قهرمان پای به فصل لیگ برتر خواهند گذاشت و این چیزی نیست که هضمش برای طرفداران این تیم ساده باشد.
لغزش‌های نابهنگام؛ جام اینجا از دست رفت
پرسپولیس با صدر جدول ۵ امتیاز اختلاف داشت؛ به عبارتی اگر سرخ‌پوشان دو شکست را با پیروزی عوض می‌کردند، می‌توانستند با ۶۹ امتیاز و بالاتر از استقلال قهرمان لیگ برتر شوند. نکته جالب اینکه قرمز‌ها برابر صنعت نفت، هوادار و شهرخودرو به‌عنوان تیم‌های نیمه پایین جدول ۹ امتیاز از دست دادند که همین لغزش‌ها در نهایت این تیم را از قهرمانی دور کرد.
سرخ‌پوشان اگرچه سه باخت در این فصل برابر سپاهان، صنعت نفت و آلومینیوم داشتند، اما آنچه اهمیت بیشتری دارد، ۹ تساوی است که ۱۸ امتیاز را از این تیم گرفت. پرسپولیس در ورزشگاه آزادی مقابل استقلال، گل‌گهر و هوادار متوقف شد و برای قهرمانی کافی بود که همین مسابقات را با پیروزی پشت سر بگذارد.
نکته جالب اینکه قرمز‌ها در فصلی که شهریار مغانلو را در رقابت با سپاهان از دست دادند و عیسی آل‌کثیر نیز دچار مصدومیت از ناحیه رباط صلیبی شد، بهترین خط حمله لیگ برتر را با ۴۴ گل از آن خود کردند. مهاجمان این تیم با ۱۷ گل بیشترین نقش را داشتند و در مجموع ۱۴ برای این تیم موفق به گلزنی شد.
اثرگذار در ضربات ایستگاهی؛ خطرناک در نیمه دوم
از بین ۴۱ گل (سه گل با حکم انضباطی بازی تراکتور) که بازیکنان به ثمر رساندند، شروع مجدد‌ها بیشترین سهم را داشتند. ۱۶ گل روی ضربات ایستگاهی، کرنر‌ها و پنالتی‌ها رقم خورد و ۱۳ گل نیز در جریان آزاد بازی به ثبت رسید. نکته جالب اینکه تیم یحیی گل‌محمدی تنها ۱۲ گل روی ضد حملات به ثمر رساند که شاید این موضوع رابطه مستقیمی با سبک بازی پرسپولیس داشته باشد؛ جایی که آن‌ها اغلب تلاش می‌کردند تا بر بازی مسلط باشند و با حفظ توپ در نیمه زمین حریف، مدافعان تیم مقابل را وادار به اشتباه کنند.
در شرایطی که یحیی گل‌محمدی بار‌ها در نشست‌های خبری اعلام کرده بود تیمش باید در شروع بازی دروازه حریف را باز کند و سرنوشت مسابقه را در دست بگیرد، اما این اتفاق کمتر توسط شاگردانش رقم خورد. پرسپولیس تنها ۵ گل در یک‌سوم ابتدایی نیمه اول به ثمر رساند و در مجموع ۱۶ گل در نیمه نخست وارد دروازه حریفان کرد.
این در حالی است که آن‌ها ۲۵ بار در نیمه دوم موفق به گلزنی شدند و در این بین خطرناک‌ترین دقیقه برای خط حمله این تیم ما بین دقایق ۶۰ تا ۷۵ بود که ۹ گل به ثمر رساندند. به نظر می‌رسد ناکامی در گلزنی دقایق نخست، یکی از نقاط ضعف تیمی باشد که تلاش داشت تا در شروع بازی کار حریف را بسازد.
کمترین شوت دریافتی و ۲۱ گل خورده!
کنایه آمیز است که پرسپولیس کمترین شوت دریافتی را از بین تیم‌های لیگ برتری داشت، اما ۲۱ گل خورد و آمار ضعیفی را به ثبت رساند. به‌عبارتی هر تیم لیگ برتری با ۹.۱ شوت و ۳.۷ ضربه در چارچوب می‌توانست دروازه پرسپولیس را باز کند که این آمار خوبی برای تیمی در قواره قهرمانی نیست. قرمز‌ها همچنین هر بازی ۲.۶ شانس گل به حریف می‌دادند که از این نظر هشتمین تیم برتر لیگ ایران بودند و ۷ تیم آمار بهتری را نسبت به خط دفاعی سرخ‌پوشان ثبت کردند.
پرسپولیس در لیگ بیست و یکم تنها ۱۲ کلین‌شیت ثبت کرد و از این نظر چهارمین تیم برتر لیگ ایران بود. این در حالی است که خط دفاع و دروازه پرسپولیس در لیگ بیستم بیشترین کلین شیت را داشت که باعث شد تا حامد لک نیز رکورددار بسته نگه داشتن دروازه در آن فصل بشود، اما در فصلی که گذشت، آن‌ها آماری ضعیف و ناامیدکننده را از این نظر ثبت کردند.
ماموریت یحیی؛ حفظ خط حمله زهردار
یکی از نقاط مثبت پرسپولیس در فصل گذشته، خط حمله و به عبارت بهتر موقعیت تهاجمی این تیم بود که تا حدی ضعف تدافعی این تیم را جبران کرد و باعث شد این تیم به‌عنوان نایب قهرمانی دست یابد. پرسپولیس در هر بازی متوسط ۵۹% مالکیت توپ را ثبت کرد و ۴.۲ شانس گل نیز داشت و ۱۰.۵ شوت هم زد که البته کمتر از نیمی در چارچوب بودند.
نرخ بهره وری بازیکنان پرسپولیس نیز ۱۲% بود و آن‌ها از این نظر دومین تیم برتر لیگ برتر لقب گرفتند. نکته جالب اینکه در آمارهای هجومی به جز گل زده، پرسپولیس در هیچ‌یک برترین تیم ایران نبود. شاید مهمترین نیاز پرسپولیس برای فصل جدید مهاجمی بود که حداقل با گل زده دو رقمی فصل را به پایان برساند و شاید در فصلی که گذشت نیز چنین مهاجمی می‌توانست پرسپولیس را به‌عنوان قهرمانی برساند.
ارنج اصلی؛ همچنان چهار-چهار-دو!
پرسپولیس در فصل ۱۴۰۰-۰۱ از سه نوع چینش متفاوت بهره برد. آن‌ها در ۲۵ بازی با سیستم ۴-۴-۲ به میدان رفتند و دو سیستم دیگر را هم تجربه کردند. پرسپولیس سه بار از دفاع سه نفره بهره برد که تنها یک پیروزی را برای این تیم به ارمغان آورد و یک بار هم یحیی شاگردانش را با چینش ۴-۳-۳ به زمین فرستاد.
در مجموع پرسپولیس با سیستم همیشگی خود موفق شد متوسط ۲.۱۶ امتیاز به ازای هر بازی را ثبت کند و ۱.۴۴ گل در هر مسابقه نیز داشته باشد و ۰.۷ گل دریافت کند. قرمز‌ها همچنین با سیستم ۴-۴-۲ موفق شدند مالکیت ۶۰ درصدی بر توپ داشته باشند و ۴.۱ موقعیت در هر بازی ایجاد کنند. نکته جالب اینکه پرسپولیس در سیستم سه دفاعه ۴.۳ موقعیت در هر بازی خلق کرد و ۴ موقعیت به حریفان داد تا به این‌ترتیب عملکرد ضعیفی داشته باشد. البته تعداد بازی با سایر سیستم‌ها به قدری اندک است که قابل مقایسه با چینش اصلی نیست.
پرسپولیسِ یحیی؛ پیر و پیرتر!
نایب قهرمان لیگ برتر در حالی فصل را به پایان رساند که در مجموع ۲۶ بازیکن (+ سه بازیکن جدا شده) از سوی یحیی گل‌محمدی مورد استفاده قرار گرفت. میلاد سرلک بیشترین دقایق بازی را در زمین داشت و پس از او نام مهدی ترابی و وحید امیری دیده می‌شود. کمترین دقایق بازی نیز متعلق به مهدی مهدیخانی است که تنها ۱۴ دقیقه فرصت حضور در زمین را به‌دست آورد.
سرخ‌پوشان همچنین فصل را با متوسط سنی ۲۷.۲ به پایان رساندند که شاید آمار چندان خوبی هم نباشد. سیدجلال حسینی ۴۰ ساله مسن‌ترین بازیکن پرسپولیس بود که ۱۴۴۳ دقیقه در ترکیب قرمز‌ها به میدان رفت و محمد عمری جوانترین بازیکن تیم نیز ۴۴ دقیقه در زمین بازی حاضر بود.
نکته جالب اینکه باوجود جدایی سیدجلال حسینی، متوسط سنی بازیکنان پرسپولیس در فصل جاری به سی سال نزدیک‌تر شده و باید دید یحیی گل‌محمدی برای این موضوع چه فکری خواهد کرد.
به نظر شما مهمترین علت نایب قهرمانی پرسپولیس در لیگ بیست و یکم چه بود و آیا شاگردان یحیی گل‌محمدی موفق به کسب عنوان قهرمانی در فصل جدید خواهند شد؟
منبع :تابناک
