رمزارز ایرانی کلید خورد
مخاطب24: شب گذشته علی صالح آبادی، رئیس کل بانک مرکزی، از راه‌اندازی پیش آزمایشی طرح رمزریال پس از تصویب در هیئت نظارت بر اندوخته اسکناس خبر داد. وی تاکید کرد که در این مرحله یک میلیارد تومان رمزریال تولید شده و به تعداد محدودی از افراد تخصیص یافته است. مرحله پیش آزمایشی در دو بانک ملی و ملت کلید خورده و دو فروشگاه نیز برای استفاده از رمززیال‌های توزیع شده، معرفی شده‌اند.
رمزریال در هاله‌ای از ابهام
طرح رمزریال در حالی آغاز به کار کرده که همچنان زیر تیغ انتقادات کارشناسان پولی و بانکی قرار دارد. کارشناسان عقیده دارند که رمزریال در شرایطی به مرحله اجرا رسیده است که مطالعات کافی پیرامون آن صورت نگرفته است.
در اقتصاد‌های بزرگ دنیا، سال‌ها روی طرح‌هایی از این دست مطالعه می‌کنند و نتایج را در اختیار متخصصان پولی و بانکی قرار می‌دهند. پس از بررسی نقاط مثبت و منفی طرح‌ها توسط این متخصصان، نسبت به اجرا کردن یا نکردن آن‌ها تصمیم‌گیری می‌شود.
با این حال، این فرآیند برای رمزریال طی نشده است و بدون اینکه حتی یک مقاله درباره آن منتشر شود، به مرحله اجرا رسیده است. اگر قرار باشد عموم مردم استفاده از رمزریال را در فعالیت‌های اقتصادی خود بپذیرند، باید در ابتدا متخصصان بانکی آن را تایید کنند. اما هنوز این اعتماد شکل نگرفته است.
این روند غیرکارشناسی، می‌تواند نظام بانکی و اقتصاد ایران که همین حالا هم اوضاع خوبی ندارند را با ریسک‌های بزرگی مواجه کند.
رمزریال با بانک‌ها چه می‌کند؟
یکی از ریسک‌های بزرگی که اجرای رمزریال در پی دارد، تضعیف نقش بانک‌ها در واسطه‌گری وجوه است. موضوعی که وظیفه اصلی هر بانکی است و و تضعیف آن، اثرات شگرفی بر میزان دارایی و تسهیلات بانک‌ها خواهد داشت و زیاندهی آن‌ها را افزایش می‌دهد.
از طرف دیگر این نگرانی در میان متخصصان وجود دارد که دولت قصد داشته باشد از رمزریال و ویژگی‌های آن برای دخالت در امور شهروند‌ها و کسب اطلاعات آن‌ها استفاده کند.
عواقب شتاب در راه‌اندازی رمزریال
بسیاری از اقتصاد‌های بزرگ در دنیا، همچنان در حال تحقیق و مطالعه درباره استفاده از رمزارز‌ها هستند. اما به نظر می‌رسد بانک مرکزی ایران در اجرایی کردن این طرح عجله دارد و علت شتاب هم مشخص نیست. این عجله در گذشته نیز باعث استفاده نادرست از تکنولوژی‌های جدید شده است. این استفاده بد سبب شده که این تکنولوژی‌های بومی‌سازی شده تنها در سخنرانی‌ها و رزومه‌های دولت‌ها نمود پیدا کنند و خبری از تاثیرگذاری آن‌ها نباشد.
