چرا غذا در فضا بی‌مزه میشود؟
مخاطب ۲۴- محققان مؤسسه سلطنتی فناوری ملبورن (RMIT) استرالیا برای اولین‌بار در جهان، بوی غذا‌ها را بررسی کردند تا متوجه شوند چرا به نظر فضانوردان، غذا‌ها در فضا بی‌مزه به نظر می‌رسند.
آن‌ها دریافتند ادراک فضایی احتمالاً تأثیر زیادی بر نحوه استشمام بو‌های خوش مختلف و در نتیجه درک طعم‌های مختلف دارد.
ادراک فضایی یکی از انواع هوش‌های چندگانه است که نشان‌دهنده توانایی فهم و استفاده از ابعاد مختلف فضا توسط فرد است.
این پژوهش نشان داد که افزایش احساس تنهایی و انزوا در فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) احتمالاً بر اینکه آن‌ها چگونه بو و مزه غذا را احساس می‌کنند، تأثیر می‌گذارد.
گِیل ایلز (Gail Iles)، مربی سابق فضانوردی و یکی از پژوهشگران گفت: در آینده، مأموریت‌های آرتمیس بسیار طولانی خواهد بود و سال‌ها طول خواهد کشید؛ به ویژه سفر به مریخ؛ بنابراین حتماً باید مشکلات غذایی فضانوردان را بفهمیم.
پژوهش‌های قبلی، پدیده انتقال مایعات بدن از بخشی به بخش دیگر را بررسی کردند که بیان می‌کند فضانوردان طعم غذا را به دلیل نبود گرانش، متفاوت تجربه می‌کنند؛ این امر باعث میشود که مایعات بدن به جای سرازیر شدن به سمت پاها، به سمت بالا (به سمت سر) حرکت کنند که باعث مسدود شدن بینی همراه با تورم صورت میشود و حس بویایی و چشایی فرد را مختل می‌کند.
اکنون پژوهشگران اظهار می‌کنند ممکن است دلایل بیشتری وجود داشته باشد که غذا‌ها در فضا، بی‌مزه به نظر می‌رسند.
این پژوهش که در مجله بین‌المللی علوم و فناوری غذایی (International Journal of Food Science and Technology) منتشر شد، از ۵۴ بزرگسال نمونه‌برداری کرد و تفاوت نظر آن‌ها درباره اسانس لیمو، وانیل و بادام را در محیط‌های معمولی روی زمین و یک محیط فضایی شبیه‌سازی‌شده با استفاده از عینک‌های واقعیت مجازی بررسی کرد.
پژوهشگران دریافتند که عطر وانیل و بادام در محیط شبیه‌سازی‌شده توسط ایستگاه فضایی بین‌المللی شدیدتر احساس میشود؛ در حالی که رایحه لیمو بدون تغییر حس میشود. هر دو عصاره وانیل و بادام حاوی ترکیبی آلی به نام بِنزآلدهید هستند که به گفته پژوهشگران باعث تغییر در ادراک و حساسیت فرد به بو‌های خاص میشود.
پژوهشگران همچنین نتیجه گرفتند: افزایش احساس تنهایی و انزوا نیز ممکن است در احساس فضانوردان درباره غذا نقش داشته باشد.
یکی از اهداف بلندمدت پژوهشگران، تهیه غذا‌هایی مناسب‌تر برای فضانوردان و دیگر افراد واقع در محیط‌های ایزوله است تا مواد مغذی به صورت صددرصد به بدن آن‌ها برسد.
