مخاطب 24- سازمان ملل متحد هشدار داد که جهان در حال از دست دادن سالانه یک میلیون کیلومتر مربع از زمین‌های تولیدی به دلیل توفان‌های شن و گردوغبار است. فعالیت انسان با توفان‌های شن و گرد و غبار چه می‌کند؟
توفان‌های شن و گرد و غبار مشکلی است که کمتر مورد توجه قرار گرفته است که به طور چشمگیری توسط فعالیت‌های انسانی در برخی از نقاط جهان فراوان‌تر شده است.
پیش‌بینی می‌شود که اکنون سالانه ۲ میلیارد تن، وزنی برابر با ۳۵۰ هرم بزرگ جیزه شن و گرد و غبار وارد جو می‌شود.
کارشناسان کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با بیابان‌زایی (UNCCD) می‌گویند: «با تأثیرات گسترده فراتر از جایی که شکل می‌گیرند، نوسانات در شدت، اندازه و طول می‌تواند طوفان‌های شن و غبار را غیرقابل پیش بینی و خطرناک کند.
توفان‌های شن و گرد و غبار رو به افزایش هستند
این توفان‌ها که با نام‌های محلی بسیاری مانند سیروکو، هابوب، گرد و غبار زرد یا هارماتان شناخته می‌شوند، در زمین‌های خشک با عرض جغرافیایی کم و مناطق مرطوب‌تر که پوشش گیاهی کمی دارند تشکیل می‌شوند.
به عنوان مثال، دریای خشک شده آرال بین قزاقستان و ازبکستان، منبع اصلی توفان‌های شن و گرد و غبار است.
اگرچه آن‌ها یک پدیده طبیعی رایج هستند، اما این مشکل توسط فعالیت‌های انسانی تشدید می‌شود. جنگل‌زدایی، چرای بی رویه و استفاده بیش از حد از آب باعث گسترش بیابان‌ها می‌شود و احتمال وقوع این توفان‌ها را افزایش می‌دهد.
خشکسالی و دمای شدید ناشی از تغییرات آب‌وهوایی تنها به تقویت این عوامل کمک می‌کند.
فراس زیادت، رئیس ائتلاف سازمان ملل متحد، می‌گوید: «توفان‌های شن و گرد و غبار به طور مکرری افزایش پیدا کردند که تأثیرات فرامرزی قابل‌توجهی دارد و بر جنبه‌های مختلف محیط‌زیست، آب و هوا، بهداشت، کشاورزی، معیشت و رفاه اجتماعی اقتصادی افراد تأثیر می‌گذارد.»
کارشناسان UNCCD اکنون بیش از یک چهارم این مشکل را به فعالیت‌های انسانی نسبت می‌دهند. در برخی مناطق، گرد و غبار بیابان در قرن گذشته دو برابر شده است.
ابراهیم تیاو، دبیر اجرایی UNCCD می‌گوید: «منظره غلتیدن ابر‌های تیره شن و غبار که همه چیز را در مسیرشان می‌بلعد و روز را به شب تبدیل می‌کند، یکی از ترسناک‌ترین مناظر طبیعت است.»
این پدیده‌ای پرهزینه است که در همه جا از آسیای شمالی و مرکزی تا جنوب صحرای آفریقا ویرانی ایجاد می‌کند.
چرا توفان‌های شن و گرد و غبار مشکل ساز هستند؟
آن‌ها به محصولات زراعی آسیب می‌رسانند، دام‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند و خاک سطحی را از بین می‌برند. جایی که آن‌ها موادی را که حمل می‌کنند رسوب می‌دهند، برای کسانی که مشکلات سلامتی مانند بیماری‌های تنفسی دارند. به ویژه در جایی که با آلودگی صنعتی محلی ترکیب می‌شوند، تهدیدی محسوب می‌شوند.
شبکه‌های ارتباطی، تولید برق و حمل‌ونقل نیز می‌توانند در اثر دید کم یا خرابی‌های مکانیکی از کار بیفتند.
UNCCD خواستار مدیریت بهتر زمین برای بازسازی زمین‌های آسیب دیده و همچنین بهبود سیستم‌های هشدار اولیه برای افزایش انعطاف پذیری در برابر این اثرات شده است.
منبع: تجارت نیوز
