مخاطب 24-زمانی که این کار انجام شود، انتظار می رود فضاپیمایی که توسط ناسا در سال 2016 پرتاب شد، در موقعیتی باشد که بتواند بررسی دقیقی از این برخورد نزدیک نادر ارائه دهد.انتظار میرود این ماموریت که توسط دانشمندان دانشگاه آریزونا هدایت میشود، اطلاعاتی را در مورد شکلگیری سیارهها ارائه دهد که میتواند به تلاشها برای ساختن یک سیستم دفاعی در برابر برخورد احتمالی سیارک روز قیامت با زمین کمک کند.
در زمان کشف سال 2004، سیارک آپوفیس (که در اساطیر مصر باستان بهخاطر مار شیطانی مظهر شر و هرج و مرج نامگذاری شده بود)، به نظر میرسید که یک تهدید جدی برای زمین باشد و دانشمندان پیشبینی میکردند که یک برخورد احتمالی در سال 2029 رخ دهد.مشاهدات بررسی شده از آن زمان تاکنون خطر هرگونه ضربه از سوی سیارکها را برای حداقل یک قرن دیگر رد کرده است.با این حال، رویکرد بعدی آن در سال 2029، سیارک را در سبیل گربهای کیهانی زمین قرار میدهد (فاصله کمتر از یک دهم ماه از ما و به خوبی در مدار برخی از ماهوارههای سنکرون زمین).
بیشتر بخوانید:
فضاپیمایی که اکنون برای ملاقات با آپوفیس در حرکت است، OSIRIS-REx است، که با برداشتن نمونه خاک از یک سیارک دیگر سه سال پیش و فرستادن آن به زمین در ماه سپتامبر (شهریور) در یوتا، خبرساز شد.عملیات دوم سفینه فضاییناسا به جای بازنشستگی فضاپیما، آن را با نام OSIRIS-APEX - مخفف APophis EXplorer - تغییر نام داده و پیشران های خود را برای قرار دادن آن در مسیر هدف بعدی خود شلیک کرده است.کاوش آپوفیس در یک مرور کلی از این ماموریت در مجله علوم سیاره ای به تفصیل شرح داده شده است.آپوفیس، مستطیلی و تا حدودی بادام زمینی شکل، یک سیارک سنگی است که تصور میشود بیشتر از مواد سیلیکات همراه با آهن و نیکل تشکیل شده است.
به گفته مایکل نولان، معاون محقق اصلی در دانشگاه آریزونا، این سیارک با قطری در حدود 1110 فوت (340 متر) در 13 آوریل 2029 از فاصله حدود 19800 مایلی (31860 کیلومتری) از سطح زمین عبور می کند و برای چند ساعت با چشم غیرمسلح قابل مشاهده می شود.نولان گفت: "این نمایش باشکوه نخواهد بود." اما به عنوان نقطه ای از نور خورشید منعکس شده در آسمان شب و بر فراز آفریقا و اروپا ظاهر می شود.تخمین زده می شود که عبور یک سیارک بزرگ از نزدیکی زمین، تقریباً هر 7500 سال یک بار رخ می دهد.
پرواز آپوفیس اولین برخوردی است که از قبل پیش بینی شده است.کشش جزر و مدی گرانش زمین احتمالاً باعث اختلالات قابل اندازه گیری در سطح و حرکت سیارک می شود و مسیر مداری و چرخش چرخشی آن را تغییر می دهد. نیروهای جزر و مدی می توانند لغزش ها را در آپوفیس ایجاد کنند و سنگ ها و ذرات گرد و غبار را برای ایجاد یک دنباله خارج کنند.
این فضاپیما قرار است در حین نزدیک شدن و در نهایت رسیدن به آپوفیس، پرواز سیارک در کنار زمین را مشاهده کند. این تصاویر و دادهها با اندازهگیریهای تلسکوپ زمینی ترکیب میشوند تا چگونگی تغییر آپوفیس را هنگام عبور از زمین شناسایی و تعیین کنند.OSIRIS-APEX قرار است به مدت 18 ماه در نزدیکی آپوفیس باقی بماند. در مداری قرار میگیرد، در اطراف آن مانور میدهد و حتی روی سطح آن شناور میشود، با استفاده از رانشگرهای موشکی مواد سست را پرتاب میکند و آنچه در زیر آن نهفته است را آشکار میکند.
علوم فضایی و دفاعمانند دیگر سیارکها، آپوفیس یادگاری از منظومه شمسی اولیه است. کانی شناسی و شیمی آن تا حدود زیادی در بیش از 4.5 میلیارد سال تغییر نکرده است و سرنخ هایی از منشاء و توسعه سیارات سنگی مانند زمین ارائه می دهد.
بررسی دقیق آپوفیس میتواند اطلاعات ارزشمندی در مورد ساختار و سایر ویژگیهای سیارکها به متخصصان دفاع سیارهای بدهد. هر چه دانشمندان درباره ترکیب، چگالی و رفتار مداری چنین «تودههای آوار» آسمانی اطلاعات بیشتری داشته باشند، شانس ابداع استراتژیهای موثر انحراف سیارک برای کاهش تهدیدات برخورد بیشتر میشود.ناسا سال گذشته در یک آزمایش دفاعی سیاره ای به عمد یک فضاپیما را به یک سیارک کوچک زد تا این شی سنگی را از مسیر عادی خود به حرکت درآورد و اولین باری بود که نوع بشر حرکت طبیعی یک جرم آسمانی را تغییر داد.آپوفیس در مقایسه با سیارکی که 66 میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد و دایناسورها را از بین برد، بسیار بزرگتر از آن سیارک است.