اروپا و طرح صلح اوکراین؛ هراس از جاماندن از سفره توافق
به گزارش مخاطب ۲۴، به نقل از راشا تودی، به‌تازگی یک «طرح صلح ۲۸ بندی» برای اوکراین لو رفته که آن را به آمریکا و روسیه نسبت می‌دهند. ظاهراً هیچ‌کس زحمت نداده بود که اتحادیهٔ اروپا را در جریان بگذارد. اما زیاد طول نکشید که آنها با واکنش‌هایشان دقیقاً ثابت کردند چرا عمداً نادیده گرفته شده‌اند.
ولی جیغ و داد در سیرک بزرگ اتحادیهٔ اروپا آن‌قدر بلند بود که وزیر خارجهٔ آمریکا، مارکو روبیو، مجبور شد یکشنبه خودش را به ژنو برساند؛ درست مثل پدری که باید وسط فروشگاه بچهٔ لجبازش را آرام کند، چون همه دارند چشم‌غره می‌روند و نگاه می‌کنند.
رئیس غیرمنتخب کمیسیون اروپا، «ملکه» اورسولا فون‌درلاین، یکشنبه گفت که «محوریت» اتحادیهٔ اروپا باید در هر طرح صلحی به رسمیت شناخته شود؛ و اینکه: «اوکراین باید آزادی و حق حاکمیت برای انتخاب سرنوشت خود را داشته باشد. آنها یک سرنوشت اروپایی را انتخاب کرده‌اند.»
او کیست، مادر اوکراین؟ حرف از هلی‌کوپتر-مامان شدن است. چرا «ملکه اورسولا» چند روز قبل، درست پس از لو رفتن طرح، گفت که «با زلنسکی تماس خواهد گرفت تا موضوع را بررسی کند»؟
او مدام می‌گوید که زلنسکی «بزرگ شده» و اوکراین مستقل و دارای حاکمیت است. لابد برای همین است که طوری حرف می‌زند انگار منتظر تماس یک بچهٔ دوازده‌ساله است که بگوید چه ساعتی خانه خواهد بود تا نکند قراری را بشکند.
اروپایی‌ها کنار تلفن نشسته بودند، ولی تلفن زنگ نمی‌زد. رئیس شورای اروپا، آنتونیو کوستا، گفته بود هیچ اطلاعی از محتوای این پیشنهاد ندارد، چون اصلاً در جریان آن قرار نگرفته‌اند.
خب حالا می‌دانید. احساس بهتری دارید؟ البته که نه. روبیو مجبور شد تا ژنو برود تا فقط به این ایده احترام ظاهری بگذارد که شما دلقک‌ها اصلاً چیزی برای ارائه دارید جز شعار و مطالبهٔ ادامهٔ جنگ تا وقتی بفهمید چطور می‌شود از آن سود برد و همزمان پوتین را هم نیش زد.
اما واقعاً ترس بزرگ اتحادیهٔ اروپا از این توافق جدید چیست؟ اینکه اوکراین سرش کلاه برود؟ یا اینکه اتحادیهٔ اروپا از معامله‌ای کنار گذاشته شود که در آن همه سود می‌کنند و فقط آنها می‌مانند و پرداخت صورتحساب؟
طبق گزارش‌ها، از مفاد توافق این است که پروژه‌ها و سود‌های مشترک آمریکا-روسیه شکل بگیرد وقتی تحریم‌ها علیه مسکو لغو شود؛ و آمریکا اولویت بگیرد برای قرارداد‌های بازسازی اوکراین؛ و تنها چیزی که به نظر می‌رسد نصیب اتحادیهٔ اروپا می‌شود، این فرصت است که ۱۰۰ میلیارد دلار به اوکراین «کمک» کند تا نشان دهد چقدر شعارهایش واقعی است—و بعد هم از آن دهان گشادش استفاده کند تا همچنان از روسیه شکایت کند، آن‌هم زمانی که روسیه عملاً تحت این توافق جدید شریک تجاری آمریکا شده است.
بعد هم وزیر خارجهٔ آلمان است که طوری رفتار می‌کند انگار معیار تعیین اینکه یک «طرح صلح واقعی» چیست را او تعیین می‌کند. چون او دقیقاً چند طرح صلح تا حالا تدوین کرده؟ «از نظر من، این یک طرح واقعی نیست، بلکه فقط یک فهرست موضوعات است.» یوهان وادفول به AFP گفت. «اوکراین است که تصمیم می‌گیرد چه مصالحه‌ای می‌کند.» مثل یک دانشجوی دانشگاه که تصمیم می‌گیرد چه درسی بردارد در حالی که پدر و مادرش تعیین می‌کنند آیا می‌تواند زیر سقف‌شان بماند یا نه، درست است؟
به‌نظر می‌رسد مهم‌ترین نکتهٔ تبلیغاتی که به مقامات اتحادیه اروپا داده شده این است که این توافق «دربارهٔ اوکراین بدون اوکراین» است؛ عبارتی که توسط «ملکه اورسولا»، وزیر خارجهٔ چک و وزیر خارجهٔ نروژ به اشکال مختلف تکرار شده.
فقط یک سؤال کوتاه: دقیقاً اوکراین باید چقدر چیز مفت بگیرد تا بالأخره «دربارهٔ اوکراین» محسوب شود؟ کریسمس «دربارهٔ بچه‌هاست»، چون آنها هستند که همه پول‌ها را می‌گیرند. اوکراین هم همین‌طور.
یک چیز دیگر که این توافق صلح دربارهٔ آن نیست، اروپا است؛ بنابراین اتحادیهٔ اروپا تلاش می‌کند خودش را به زور داخل کند. «موضع ما تغییر نکرده»، کایا کالاس، دیپلمات ارشد اتحادیه اروپا گفت. «برای اینکه هر طرح صلحی موفق شود، باید مورد حمایت اوکراین و اروپا باشد.»
موضع‌تان تغییر نکرده؟ شوخی می‌کنید؟ کل ایدهٔ طرح صلح این است که موضع تغییر کند—از جنگ. شاید برای همین است که هیچ پیشرفتی حاصل نشده، درست است؟
اروپایی‌ها انگار فکر می‌کنند اوکراین بخشی از «بستهٔ شروع اتحادیهٔ اروپا» است—مثل دوقلو‌های به‌هم‌چسبیده. فقط اینکه اتحادیهٔ اروپا دارد بیشتر از آن دوقلویی غر می‌زند که مجبور است با مردی زندگی کند که اصلاً نمی‌خواست با او ازدواج کند، فقط، چون خواهر دوقلویش «بله» گفته است.
این افراد واقعاً طوری رفتار می‌کنند انگار خودشان با روسیه در جنگ‌اند. می‌گویند پوتین در سال ۲۰۳۰ می‌آید. باید چند کنسرو تن در کیف‌دستی‌تان بریزید و بگذارید دولت همهٔ مالیات‌هایتان را خرج سلاح کند برای آمادگی.
نمی‌خواهید؟ خب پس آمادهٔ مردن باشید، چون خیلی خسیس هستید! کافی نیست؟ پس چطور است مجتمع نظامی‌ـ‌صنعتی مستقیماً بچه‌های‌تان را تهدید کند؟ ظاهراً یک ژنرال فرانسوی هم این شیوه را امتحان کرده. «تمام دانش، تمام قدرت اقتصادی و جمعیتی باید برای مهار رژیم مسکو به‌کار گرفته شود»، ژنرال فابیَن ماندون گفت. «کشور ما ممکن است شکست بخورد، چون حاضر نیست از دست دادن فرزندانش را بپذیرد.»
همانطور که حدس می‌زنید، این حرف‌ها فرانسوی‌ها را اصلاً الهام نداده که بروند با روسیه بجنگند فقط برای اینکه اتحادیهٔ اروپا بعد از پایان جنگ مثل احمقی که تنها مانده و باید همهٔ هزینه‌ها را بدهد، به‌نظر نیاید.
برای او، این کمتر دربارهٔ اوکراین است و بیشتر دربارهٔ اینکه اتحادیهٔ اروپا مزخرف‌ترین نقش ممکن را در جنگ پسابحران پیدا نکند.
بعد، این دردسر اضافه هم هست که لهستان گفته ۱۰۰ میلیون دلار سلاح برای اوکراین خواهد خرید—از آمریکا. اتحادیهٔ اروپا می‌خواهد برای مسکو و واشنگتن تعیین تکلیف کند، اما حتی نمی‌تواند جلوی این را بگیرد که لهستان‌ها در آغوش صنایع تسلیحاتی آمریکا بیفتند، آن هم به ضرر صنایع اروپایی.
برای اتحادیهٔ اروپا، ماجرا کمتر درباره اوکراین است و بیشتر درباره اینکه نقش «آدم ساده‌لوحی» را بازی نکند که مجبور است کیسه‌های خرید دیگران را در حراجی پساجنگ حمل کند.
منبع: راشا تودی
