تنها با بازگشت به مردم و صداقت در رفتار می‌توان اعتماد از دست رفته را بازسازی کرد
مخاطب۲۴، کمیته سیاسی جبهه اصلاحات ایران طی رصد و ارزیابی شرایط حال حاضر کشور و با توجه به اجرایی شدن اسنپ‌بک و بازگشت تحریم‌های شورای امنیت و شکل‌گیری اجماع جهانی علیه ایران، بحران‌های انرژی، معیشت و اقتصاد، … به پرسش «در این شرایط بسیار خطیری چه باید کرد؟» پاسخ داد. در این پاسخ که در دیدار اخیر اعضای مجمع عمومی جبهه اصلاحات ایران با سیدمحمد خاتمی ارائه شد، آمده است:
کمیته سیاسی در جمع‌بندی خود بر این باور است که ما اکنون در یکی از حساس‌ترین و خطرناک‌ترین مقاطع تاریخ معاصر ایران ایستاده‌ایم. تحریم‌های شورای امنیت بازگشته، روابط خارجی کشور محدود شده، فشار اقتصادی بر مردم به مرز بحران معیشتی رسیده، و نارضایتی اجتماعی در حال انباشت است. در عین حال، در مواجهه با این بحران‌ها، کمتر به سمت گفت‌و‌گو و اصلاح پیش رفته‌ایم و بیشتر بر حفظ وضع موجود تأکید شده است. جامعه خسته است، و به نظر می‌رسد دولت در مدیریت این شرایط با مشکلات و ضعف در تصمیم‌گیری و اجرا مواجه است، و ملت میان احساس ناامنی و نگرانی نسبت به آینده سرگردان.
در چنین وضعیتی، پرسش اساسی برای ما اصلاح‌طلبان این است: چه باید کرد؟ آیا باید نظاره‌گر کاهش تدریجی اعتماد ملی باشیم؟ یا باید با نگاهی نو، رسالت تاریخی خود را بازتعریف کنیم و بار دیگر به نیرویی برای نجات ایران تبدیل شویم؟ به نظر کمیته سیاسی، اصلاح‌طلبی نه پایان یافته و نه بی‌اثر شده است، اما به‌شدت نیازمند تغییر در رویکرد و پارادایم کنشگری است.
اصلاح‌طلبیِ امروز نمی‌تواند همان اصلاح‌طلبیِ دهه هفتاد باشد. آن گفتمان در بستر امید، امکان و اعتماد شکل گرفته بود؛ اما امروز ما در شرایطی به‌سر می‌بریم که با فشار‌های اقتصادی و اجتماعی و محدودیت در فرصت‌های اصلاح و گفت‌و‌گو مواجه‌ایم. بنابراین، اگر اصلاح‌طلبی بخواهد معنا و اثر تازه‌ای بیابد، باید از مشی قدرت‌محور به جامعه‌محور، و از اصلاح‌طلبی محافظه‌کارانه به اصلاح‌طلبی مسئولانه و اخلاقی گذر کند. یعنی باید از انتظار برای گشایش از بالا، به ساختن ظرفیت اجتماعی و فرهنگی از پایین روی آوریم.
ما باید در کنار گروه‌های اجتماعی، صنفی، زنان، معلمان، کارگران و جوانان بایستیم. اصلاح‌طلبی در این مرحله باید از سطح جناحی فراتر رود و به حرکتی فراگیر برای نجات ایران از بحران‌ها تبدیل شود. ما باید صریح بگوییم که در برابر بی‌عدالتی و محدودیت‌های ناعادلانه ایستاده‌ایم. اصلاح‌طلبی به جای دفاع از گذشته، باید به نقد صادقانهٔ خود بپردازد. ما باید بپذیریم که در مقاطعی دچار خطا شدیم؛ در همراهی با مردم کوتاهی کردیم؛ جبهه اصلاحات باید باز، شفاف، و پاسخگو شود.
بنابراین، پاسخ ما به پرسش «چه باید کرد؟» روشن است: باید اصلاح‌طلبی را از نو بسازیم؛ باید از قدرت فاصله بگیریم تا به مردم نزدیک شویم؛ باید از محافظه کاری عبور کنیم تا صادق باشیم؛ و باید به جای انتظار، خود آغازگر تغییر شویم، در کنار همدلی و همراهی و انسجام داخلی. اگر چنین کنیم، اصلاح‌طلبی پایان نیافته است، بلکه تازه آغاز می‌شود.
