هالووین با طعم فرهنگ ایرانی
به گزارش مخاطب۲۴، هالووین که ریشه در آیین‌های کهن غربی دارد، در ایران نیز طی سال‌های اخیر رنگ‌وبویی تازه به خود گرفته است. جشنی که روزگاری نماد تهاجم فرهنگی تلقی می‌شد، اکنون در میان نسل جوان ایرانی به بهانه‌ای برای شادی، خلاقیت و دورهمی تبدیل شده است.
در حالی‌که تا چند سال پیش برگزاری مراسمی با نماد‌های هالووین در اماکن عمومی با واکنش‌های سخت‌گیرانه مواجه می‌شد، امروز این جشن در قالب‌های خانگی یا خصوصی برگزار می‌شود و حتی در برخی فروشگاه‌ها، نماد‌های آن مانند کدو‌های نارنجی، ماسک‌ها و لباس‌های خاص به چشم می‌خورد.
این پدیده، همان‌طور که جامعه‌شناسان می‌گویند، نه از سر تقلید کورکورانه، بلکه نشانه‌ای از «ایرانیزه‌کردن» فرهنگ بیگانه است؛ فرآیندی که در آن جامعه ایرانی عناصر خارجی را با سلیقه و ذائقه بومی ترکیب می‌کند. به همین دلیل در بسیاری از مهمانی‌های هالووینی ایرانی، در کنار لباس‌های تیره و دسر‌های نارنجی‌رنگ، همچنان بوی قورمه‌سبزی و چای دارچینی به مشام می‌رسد!
اما دلیل استقبال از چنین جشن‌هایی، بیش از هر چیز، در نیاز جامعه به شادی جمعی و تجربه‌های تازه ریشه دارد. در شرایطی که فشار‌های اقتصادی و اضطراب‌های اجتماعی بر زندگی روزمره سایه انداخته‌اند، نسل جوان به دنبال بهانه‌هایی برای خنده و رهایی است. جشن‌هایی، چون یلدا و چهارشنبه‌سوری هنوز محبوب‌اند، اما هالووین فرصتی است برای شادی متفاوت در میانه پاییز.
در این میان، شبکه‌های اجتماعی نقشی تعیین‌کننده در گسترش این پدیده داشته‌اند. بلاگر‌ها و اینفلوئنسر‌ها با انتشار تصاویر و ویدیو‌های مربوط به هالووین، نوعی ذائقه بصری جدید را میان کاربران ایرانی ترویج کرده‌اند. بسیاری از کاربران، نخستین‌بار از طریق استوری‌ها و پست‌های همین چهره‌ها با مفهوم هالووین آشنا شدند و حالا خود به بخشی از این جریان تبدیل شده‌اند.
از سوی دیگر، بازار نیز نشانه‌هایی از حضور این جشن را تجربه می‌کند؛ از فروش ماسک‌های عجیب، خون مصنوعی و لباس‌های خاص گرفته تا تزئینات نارنجی‌رنگ در فروشگاه‌های آنلاین. هرچند هنوز بازار بزرگی در این زمینه شکل نگرفته، اما همین میزان استقبال، نشان‌دهنده میل جامعه به تجربه‌های متفاوت است.
در نهایت، «هالووین ایرانی» بیش از آنکه نشانه‌ای از تقلید فرهنگی باشد، نماد نوعی تجربه‌گرایی اجتماعی است؛ جامعه‌ای که به‌دنبال شادی و تعلق جمعی است، حتی اگر بهانه آن، جشنی باشد که از هزاران کیلومتر آن‌سوتر آمده است. این تغییر آرام، اما معنادار، از دگرگونی نسلی حکایت دارد که می‌خواهد شادی را به سبک خودش بازآفرینی کند - حتی اگر با ماسک و کدو و چای دارچینی باشد.
