به گزارش مخاطب۲۴، روز گذشته جمعی از خبرنگاران برای بررسی آخرین وضعیت مرمت ورزشگاه آزادی در محل حاضر شدند و بار دیگر با صحنهای روبهرو شدند که سالهاست تکرار میشود؛ حجم گستردهای از تخریب و عملیات نیمهتمام. موضوعی که برای اهالی رسانه و فوتبال ایران دیگر تازگی ندارد.
این پرونده طولانی، سالهاست گریبان ورزش ایران را گرفته و دستکم سه وزیر مختلف با آن درگیر بودهاند. ورزشگاهی که تعداد دفعات گفتوگو درباره تعطیلی، مرمت و وعده بازگشاییاش به مراتب بیشتر از دفعاتی بوده که واقعاً میزبان مسابقات بزرگ شود. همین امر باعث شده بسیاری معتقد باشند اگر قرار بود این روند تا این حد ادامه پیدا کند، ساخت یک استادیوم جدید منطقیتر بود؛ درست مانند پروژههایی که کشورهای منطقه در حال انجام آن هستند و توجه جهان را به خود جلب کردهاند.
کافی است نگاهی به پروژه ساخت استادیوم «نئوم» در ریاض بیندازیم؛ سازهای شگفتانگیز که قرار است در ارتفاع ۳۵۰ متری ساخته شود و همین حالا تبدیل به ابزار تبلیغاتی مهمی برای عربستان شده است. یا «کینگدام آرنا» که تنها در شش ماه ساخته شد و اکنون به یکی از نمادهای قدرت ورزشی این کشور تبدیل شده؛ کاری مشابه آنچه قطر در مسیر میزبانی جام جهانی ۲۰۲۲ انجام داد.
در مقابل، امروز مدیر شرکت تجهیز اعلام کرد که آزادی تا پایان سال ۱۴۰۵ آماده نخواهد شد و تا آن زمان مسابقهای در این زمین برگزار نمیشود. خبرنگاران نیز در میان گرد و خاک کارگاه، شاهد مقاومسازی سکوها و بازسازی تونل ورزشکاران بودند؛ در حالی که به شکلی عجیب، چمن ورزشگاه همچنان زیر پای ماشینهای چمنزنی در حال رسیدگی بود!
با نگاهی به تاریخچه آزادی، متوجه میشویم که این چرخه تکراری است: تعطیلی، بازسازی، بازگشایی و دوباره تعطیلی. نخستینبار پیش از دومین دوره لیگ برتر در سال ۱۳۸۱ این روند آغاز شد و از آن زمان بارها تکرار شده و هزینههای سنگینی بر دوش مردم و دولت گذاشته است.
اما پرسش مهم، اما بی نتیجه اینجاست؛ چرا پروژهای که سال گذشته با نصب اسکوربورد جدید، بهسازی رختکنها، جایگاه VIP و سردر ورودی بهعنوان «نوسازی کامل» معرفی شده بود، اکنون دوباره به دو سال زمان نیاز دارد؟
این توقف طولانی، ضرری جدی به پرسپولیس و استقلال وارد کرده و حتی تیم ملی را نیز از حضور در تنها خانه استاندارد خود محروم ساخته است. موضوعی که میتوانست مانع برگزاری بازیهای بزرگ بینالمللی در تهران شود.