ماجرا‌های جالب فیلم قرمز جیرانی!
مخاطب ۲۴- برای فریدون جیرانی سال‌های ۷۶ و ۷۷ سال‌های مهم و تاثیر گذاری بوده است. سال ۷۶ تصمیم گرفت مطبوعات را رها کند و پس از وقفه‌ای طولانی به عالم کارگردانی بازگردد. اواخر سال ۷۶ «قرمز» را شروع کرد و در بهار ۷۷ آن را به پایان رساند و بعد از حضور فیلم در جشنواره فجر و استقبال مردم و منتقدان همه فریدون جیرانی را به عنوان کارگردانی توانا جدی گرفتند.
این خاطره‌ای از آن سال‌ها به روایت فریدون جیرانی است: سال ۷۶ تصمیم گرفتم فیلم بسازم و مطبوعات را تقریبا رها کردم و از هفته نامه «سینما» بیرون آمدم. گاهی به دفتر سر می‌زدم، ولی در عمل دیگر کاری به هفته نامه نداشتم. البته در چند ماه اول سال ۷۶ هنوز در هفته نامه بودم. روزی که عباس کیارستمی نخل طلای کن را برد در هفته نامه «سینما» بودم و آن زمان ما مجله «فیلم و سینما» را هم درمی آوردیم و برای نخل طلای کیارستمی سرمقاله‌ای نوشتم.
امین حیایی بیمار شد، محمد رضا فروتن آمد
زمستان ۷۶ به پیش تولید «قرمز» گذاشت و اواخر سال فیلم را کلید زدیم. در روزهای نوروز ۷۷ هم ما مشغول فیلمبرداری بودیم. امین حیایی بازیگر اصلی مان را که خیلی هم خوب بود به خاطر بیماری کنار رفته بود و جایش محمد رضا فروتن را آورده بودیم که با «مرسدس» کیمیایی و جشنواره شانزدهم دیده شده بود. فروتن مقابل هدیه تهرانی جنس متفاوتی از اجرای امین حیایی داشت. اصولاً بازیگرانی که از مکتب مسعود کیمیایی می‌آیند با خودشان باری را به همراه می‌آورند که شاید برای فیلمی از جنس دیگر، خیلی منطبق نباشد. سرصحنه به نظر می‌رسید فروتن با اغراق بازی می‌کند. اغلب گروه این نظر را داشتند و با حیایی مقایسه اش می‌کردند. ما در مونتاژ دیدیم که فروتن درست بازی کرده است.
برخورد سرد تهیه کنندگان، استقبال مردم و منتقدان
سال ۶۶ و در دوره ششم، با «صعود» در جشنواره بودم و سال ۷۷ و در دوره هفدهم با «قرمز» به جشنواره فیلم فجر آمدم.
روز ۱۳ بهمن ۷۷ «قرمز» برای اولین بار در جشنواره به نمایش درآمد. در سینما آستارا که سینمای تهیه کنندگان بود فیلم را نشان دادند. سالن هم تقریبا خلوت بود و من به آپاراتخانه رفتم و وقتی فیلم تمام شد آپاراتچی خیلی از فیلم تعریف کرد. آمدم پایین و دیدم تقریباً هیچ کس از «قرمز» خوشش نیامده. سینمایی‌هایی که داخل سالن بودند برخورد سردی با فیلم داشتند. سیروس الوند، حسن توکل نیا و علی سرتیپی و چند تهیه کننده دیگر هم آنجا بودند. علی سرتیپی که پخش کننده فیلم بود گفت خیلی فیلم خوبی شده، ولی دیگر هیچ کس تعریفی از فیلم نکرد. سیروس الوند یک خسته نباشیدی از دور گفت و رفت و توکل نیا هم همین طور و بقیه حتی یک خسته نباشید هم نگفتند. خسرو امیر صادقی که یکی از سرمایه گذاران فیلم بود و ۱۰ درصد در فیلم سهم داشت با تهیه کننده درگیری لفظی پیدا کرد و می‌گفت فیلم طولانی است و باید کوتاه شود و نمی‌فروشد. سهم من را بدهید.
تماس کیانوش عیاری با هدیه تهرانی
از آنجا آمدم سینما فرهنگ که دومین نمایش فیلم بود. دیدم خیلی شلوغ شده و جوان‌ها از فیلم خوششان آمده. هدیه تهرانی هم آمده بود سینما فرهنگ. بعدا فهمیدم کیانوش عیاری که آن سال جزو داوران جشنواره بود زنگ زده به هدیه تهرانی و گفته فیلمت خوب شده. در فرهنگ منوچهر محمدی را با پسرش که الان کارگردان شده را دیدم. همین طور یدالله صمدی که با خانواده اش آمده بود و سالن فرهنگ قیامت شده بود و از آنجا با فیلم ارتباط برقرار شد و برعکس سینمای تهیه کنندگان، جو کاملا مثبت بود و این اتفاق در همه سینما‌های دیگر تکرار شد. از جمله در سینما قدس که آن سال سینمای مطبوعات بود. روی پله‌های سینما، کامبیز کاهه و مازیار اسلامی را دیدم که هر دو به من تبریک گفتند و از فیلم تعریف کردند. درنشست مطبوعاتی هم فیلم هم با استقبال منتقدان و نویسندگان سینمایی مواجه شد. «قرمز» در چندین رشته نامزد دریافت جایزه شد و برای اولین بار در تاریخ فجر، بازیگر نقش اول مرد و زن یک فیلم برنده سیمرغ شدند؛ محمد رضا فروتن و هدیه تهرانی. آن سال نیکی کریمی هم در «دو زن» خیلی خوب بود و اساسا فیلم میلانی جزو فیلم‌های مهم جشنواره بود.
