آقای امیر عبداللهیان می دانید ایرانِ امروز امنیت خود را از مردمش می‌گیرد؟
مخاطب ۲۴- رضا نصری نوشت: خبرنگار کانال خبری ۴ انگلیس در مصاحبه اخیرش با آقای دکتر امیرعبداللهیان به طعنه به او گفت «شما از افزایش تنش در منطقه ترسیدید، چون می‌دانید اگر با اسرائیل و آمریکا وارد جنگ شوید دیگر نمی‌توانید روی حمایت مردم‌تان برای پیش‌برد جنگ حساب کنید»!
چه بخواهید، چه نخواهید - چه یک و چه ده نظریه علوم سیاسی پیش بکشید که دشمن فقط از نیروی نظامی حساب می‌برد - حقیقت این است که عنصر «مردم» در محاسبات نیرو‌های ایران‌ستیز - چه برای مبادرت به تهاجم نظامی و چه برای اِعمال فشار‌های غیرنظامی - عنصر بسیار حائز اهمیتی است!
این حقیقت را هم برگزارکنندگان انتخابات باید بدانند و هم مردم:
«ایرانِ امروز امنیت خود را از مردمش می‌گیرد!»
در ادبیات روابط بین‌الملل مقوله‌ای به اسم «صف‌آرایی زیر پرچم» - یا Rally round the flag - داریم که به همین حمایت خودجوش مردم از کیان کشورشان در برابر تهدید بیگانه اشاره دارد.
نمی‌گوید صف‌آرایی پشت دولت یا حکومت! نمی‌گوید Rally round the government؛ از صف‌آریایی زیر «پرچم» می‌گوید که مفهموم بسیار گسترده‌تری است و مشخصا ناظر به منافع و امنیت «ملی» کشورهاست.
به عنوان فردی که سال‌ها از نزدیک سیاست خارجی ایران را دنبال کرده، شهادت می‌دهم هر بار لابی‌های متخاصم و جنگ‌طلب در جلسات استماع کنگره در مورد ایران شرکت کرده‌اند، مدعی شدند در برابر اِعمال زور و فشار به ایران «مردم ایران زیر پرچم صف‌آرایی نخواهند کرد»! هر بار برای تشویق دولت‌شان به جنگ و تحریم توصیه‌نامه و مقاله نوشتند، به اینکه مردم ایران از اقدام نظامی و تحریم حمایت خواهند کرد و به مقاومت برنخواهند خاست اشاره کردند. هر بار کارمندان به ظاهر ایرانی و فارسی‌زبان‌شان را به این کنفرانس و آن کنفرانس امنیتی اعزام کردند، آنها هم از زبان مردم و به «نمایندگی» از مردم همین ادعا را مطرح کردند!
این نه شعار است، نه ساده‌اندیشی و نه نگاه پاسیفیستی و خوش‌بینانه به مناسبات بین‌المللی! این یک حقیقت ملموس و قابل اثبات است:
امنیت ایران نه مثل امنیت بسیاری از کشور‌های منطقه استیجاری است؛ نه متکی به بمب هسته‌ایست؛ نه مثل آمریکا متکی به صد‌ها میلیارد دلار بودجه سالانه نظامی و تسلیحاتی است.
ایران امنیت خود را از مردم می‌گیرد! از انسجام و یکپارچگی مردم در برابر تهدید خارجی؛ از رضایتمندی مردم و ثبات اجتماعی؛ از حس تعلق مردم به این خاک و غریب نبودن‌شان در وطن خویش؛ از امید مردم به آینده و آمادگی آنها برای هر نوع فداکاری تا «ایران» برای فرزندانشان حفظ شود؛ از اینکه جوانان «ایران» را - و نه کشوری که قصد مهاجرت به آن را دارند - خانه ابدی خود بدانند و حاضر باشند برای ماندنش با جان و دل تلاش کنند؛ از اینکه حرف‌شان، سلایق‌شان و طرز فکرشان در تمام سطوح سیاسی به‌رسمیت شناخته شود.
امیدوارم روزی مسئولین سیاسی کشور این حقیقت را عمیقاً درک کنند؛ و امیدوارم مردم نیز در هر تصمیمی که برای آینده جمعی خود می‌گیرند «ایران» را همچنان مد نظر داشته باشند.
