او گفته است: «وقتی زنان طلبه هستند چرا ما باید اسیر سلبریتی‌ها باشیم. زنان طلبه‌ای که در عرصه‌های هنری مانند ساخت فیلم، بازیگری و فیلمنامه استعداد دارند، معرفی شوند تا آموزش‌های لازم را فرا بگیرند.»
نگاه معاون محترم امور زنان ریاست جمهوری به مسئله سلبریتی‌ها نشان می‌دهد او مانند بسیاری از دلسوزان نظام و انقلاب دغدغه‌های مشترک و درستی دارند، اما راه‌حلی که ارائه داده‌اند تا حدود زیادی غیرکارشناسانه به نظر می‌رسد.
بازیگری و به‌ویژه فیلمسازی و فیلمنامه‌نویسی مقوله‌ای است که نیاز به آموزش‌های حرفه‌ای دارد که اساساً نظام آموزشی کشور در این زمینه دچار ضعف و کاستی‌های جدی است. اصولاً مشکل کار این نبوده و نیست که فیلمسازان یا فیلمنامه‌نویسان ما از میان طلبه‌ها نبوده‌اند؛ چه بسیار طلبه و طلابی که با ورود به ساحت سینما دچار فضای پدیده‌ای غربی، چون سینما شده‌اند و به مرور تن به استحاله داده‌اند که مصادیق آن بسیار است.
سینما در ایران در برهه‌های مختلف مانند اژدهایی دهان باز کرده و بسیاری از نیروهایی را که با انگیزه‌های خوب وارد این ساحت شده‌اند به کام خود کشیده است.
راهکار سلبریتی‌ها در ایران را باید در ضعف مدیریت‌های فرهنگی جست‌وجو کرد که در طراحی‌ساز و کارهایی که بتواند فضای عمومی کشور را مدیریت کند، دچار غفلت و کم‌کاری هستند، وگرنه در صورت اصلاح نشدن فضای عمومی سینما و تئاتر هر طلبه‌ای که به این فضا ورود می‌کند، می‌تواند به سرعت به جایگاهی برسد که شاید خود نیاز به مددرسانی داشته باشد.
منبع: دنیای اقتصاد
