مخاطب24:تیم ملی والیبال ایران با سه شکست و تنها یک برد مقابل چین به کار خود در هفته اول لیگ ملت ها پایان داد؛ عملکردی که انتقادات زیادی را از شاگردان بهروز عطایی به همراه داشته و بسیاری معتقد هستند که ملی‌پوشان والیبال ایران باید نتایج به مراتب بهتری کسب کنند.
قطعاً بر هیچکس پوشیده نیست که والیبال ایران شایسته کسب نتایج به مراتب بهتری در دنیاست و ما در سال‌های اخیر به وضوح این موضوع را نشان داده‌ایم که می توانیم یقه هر تیم بزرگی را بگیریم.
از طرف دیگر حتماً انتقاداتی به تیم ملی والیبال وارد است؛ البته انتقاد و نه تخریب، که بتواند تیم ملی را به سمت اتفاقات بهتر سوق دهد. اما شاید والیبال دوستی که از پشت تلویزیون یک بازی را تماشا می کند برخی اتفاقات پشت صحنه را نمی بیند؛ مسائلی که شاید برای برخی پیش پا افتاده به نظر برسد اما برای کسانی که به ورزش نگاه حرفه‌ای دارند، به اندازه تمرین کردن اهمیت دارد.
سید محمد موسوی کاپیتان تیم ملی والیبال ایران چند ماه پیش درخواست کرد که برای ملی پوشان به منظور سفرهای طولانی پرواز بیزینس تهیه شود. اظهارنظری که واقعاً خواسته بزرگی نبوده و نیست.
قبل از این در ورزش سه درباره سختی نشستن در پرواز اکونومی برای بازیکنان والیبال که اکثراً بالای دو متر هستند، نوشته بودیم اما کافیست به این روایت خبرنگار ما در مسیر بازگشت از اوزاکای ژاپن به تهران نگاهی بیندازید.
تقریبا همزمان با لهستانی‌ها از هتل ناگویا به سمت اوزاکا حرکت کردیم. قرار بود لهستانی‌ها به دبی بروند و بعد برای هفته دوم لیگ ملت‌ها عازم هلند شوند. برنامه کاروان ایران هم این بود که از طریق فرودگاه دبی راهی تهران شود، پس طبیعی بود که ما و لهستانی‌ها در پرواز دبی در یک هواپیما شدیم.
تلخی ماجرا از همان لحظه ورود اعضای دو تیم به فرودگاه اوزاکا آغاز شد؛ جایی که لهستانی‌ها به خاطر داشتن بلیت بیزنس در عرض چند دقیقه راهی گیت پرواز شدند اما بازیکنان تیم ملی والیبال ایران که قرار بود با اکونومی راهی دبی شوند با یک عالمه چمدان و وسایل حدود یک ساعت برای گرفتن کارت پرواز منتظر ماندند.
توجه کنید، ما هم مثل لهستانی‌ها چهار بازی سخت انجام داده بودیم و قرار است چند روز دیگر در هفته دوم به مصاف رقبای قدرتمندتر برویم. حالا ادامه داستان را گوش کنید، وقتی تیم ملی والیبال وارد هواپیما شد با لهستانی‌هایی روبرو شدیم که روی صندلی یا بهتر بگوییم تخت خود لم داده بودند.
در نگاه همه بچه ها این جمله دیده می‌شد که «ای کاش ما هم از این مزیت ساده برخوردار بودیم و تا تهران می‌خوابیدیم.» بازیکنان و تیمی که از کنار رقبای خود به سمت عقب هواپیما حرکت می‌کردند تا در همان پروازی که لهستان با بیزنس به دبی می‌رود آن ها در یک فضای کوچک که پا هم در آن جا نمی شود، این سفر ١٠ ساعته را پشت سر بگذارند. حالا نگاه کنایه آمیز لهستانی‌ها و پچ پچ آن‌ها که احتمالا با خودشان می‌گفتند چطور بازیکنان ایران این سفر طولانی را با اکونومی پشت سر می‌گذارند را هم به این شرایط اضافه کنید.
هر چه که بود این سفر هم تمام شد و تیم ملی والیبال بعد از ١٠ ساعت زجرآور در هواپیما به دبی رسید. اما آیا وقتش نرسیده که فکری به حال این مشکل پیش پا افتاده اما مهم کنیم. بارها از طریق فدراسیون والیبال پیگیر این موضوع شده‌ایم اما با بودجه در نظر گرفته شده، آن ها در حد همین تدارکات نیز پول کم می آوردند.
از طرف دیگر به نظر می رسد که وزارت ورزش هم بیشتر از این نمی تواند به والیبال کمک کند و برای حل مشکلات این چنینی والیبال پر طرفدار نیاز به نگاه و توجه نهاد‌های بالاتر وجود دارد. والیبالی که بعد از فوتبال پرطرفدار‌ترین ورزش گروهی ایران محسوب می شود و در همین چند روز دیدیم که مردم چقدر با شکست‌هایش غصه خوردند.
باز هم تاکید می کنیم هیچ کس نمی تواند عملکرد ضعیف تیم ملی والیبال را در هفته اول لیگ ملت‌ها کتمان کند اما باور کنید در ورزش حرفه‌ای جزییات این چنینی تعیینکننده هستند. این تیم حالا فقط یکی دو روز باید ریکاوری این پرواز سنگین را انجام دهد و این یعنی جا ماندن از کارهای مهم تر.
